The Glades

Vanmorgen vroeg opgestaan, gedoucht, ontbeten en op weg gegaan naar de Everglades. We wilden niet de afgezaagde toeristische dingen doen, dus wat doe je dan als Hollander/Friezin? Juist, met de fiets door de Everglades! Gewapend met 4 liter drinken, een fles zonnebrand, DEET, prikweg en verschillende etenswaar aanvaardden wij de (naar later bleek) 3 uur durende fietstocht door de Floridiaanse hitte.
Al na 10 minuten werd onze inzet beloond; langs de kant van de weg, op nog geen 2 meter bij ons vandaan lag een alligator. Pikzwart en een meter of 4, 5. Hij voelde zich waarschijnlijk aangevallen door mijn mannelijkheid, want hij begon een beetje stoer te doen door een stuk plastic wat bij hem lag aan te vallen en in stukken te scheuren. Ik heb me toen maar van mijn verstandige kant laten zien en we zijn verder gefietst. Maar; ik had hem makkelijk kunnen hebben hoor.
Hoewel wij, als ervaren fietsers, er volledig van overtuigd waren dat we de 15 mijl met relatief gemak zouden uitfietsen, dachten sommige locals daar toch anders over, getuige de 2 gieren die ons na 5 mijl op stonden te wachten langs de kant van de weg. Ze keken ons enigszins verbaasd aan en hadden waarschijnlijk niet verwacht dat we nog zouden bewegen.
Halverwege de route stond een uitkijktoren met een prachtig uitzicht over de wijde omtrek. Dit bestaat overigens alleen maar uit moerasgebied, met hier en daar een groepje bomen. Je keek ook uit over een meertje vol met schildpadden en de hoge plek bood zeer welkome schaduw en een fris windje. Heerlijk. Onderweg zijn we verder nog heel veel libelles, verschillende vogels, mooie bloemen, kleine visjes en hagedisjes tegengekomen.
Toen we de shirt hadden uitgewrongen en enigszins waren afgekoeld in de airco van de auto zijn we nog op zoek gegaan naar een airboat tour. Dat is zo’n platte boot met een gigantische propellor achterop. Als je in de Everglades bent geweest, móet je dat gedaan hebben. Langs de Tamiami Trail, waarover wij het Everglades National Park binnenreden, zitten genoeg van die bedrijfjes met airboats. Aan de noordkant die van de Miccosukee indianen, want daar is hun reservaat, aan de zuidkant ook nog een paar. De dichtstbijzijnde was er een van de indianen en daar stond een boot op het punt van vertrek, dus daar zijn we maar snel aan boord gesprongen. Manuel, onze kapitein, stuurde zijn boot op hoge snelheid over het moeras, naar een oude indianenwoning gebouwd op palen, midden in het moeras. Dit was allemaal supertoeristisch natuurlijk, maar wat wel heel gaaf was, was dat hij een alligatornest liet zien. Dat is in feite gewoon een berg aarde, maar moeders de alligator zat er beschermend op en was bezig om de jongen uit te graven. Er waren er al een stuk of vijf boven water. Toen we (te) dichtbij kwamen ging ze in de verdediging, maar gelukkig liepen wij op een soort steiger net boven de waterspiegel en zat er een hekwerkje tussen moeders en ons in.
Na een kort loopje tussen de totempalen en oude hutjes was het tijd om weer terug te gaan naar de opstapplaats. Al met al duurde het totaal een half uur ofzo, maar het was zeker de moeite waard! Na al deze avonturen zijn we weer hotelwaarts gekeerd, alwaar we ontdekten dat we nog een halve Honeydew meloen in de koelkast hadden liggen. Deze zoete, ijskoude versnapering ging er goed in na deze hete, bewogen dag. Ook een douche was zeer welkom.
Hierna hebben we nog gegeten in een heel goed Italiaans restaurant in Fort Lauderdale, Il Mulino aan de Sunrise Boulevard. Aanrader! En na een heerlijk ijsje was het alweer bedtijd. Weltrusten!